Λευτεριά στην επιχειρηματικότητα
Αν προσπαθήσει να «γκουγκλάρει» κανείς τη λέξη «επιχειρηματικότητα», θα πέσει πάνω σε περίπου ένα εκατομμύριο αποτελέσματα στην ελληνική γλώσσα. Μπήκα στον πειρασμό να πληκτρολογήσω την ίδια λέξη, στα αγγλικά. Για το “entrepreneurship”, η μηχανή αναζήτησης μου έβγαλε τα 19πλάσια αποτελέσματα. Τίμια αναλογία σκέφθηκα, αν αναλογιστεί κανείς πως η αγγλική ομιλείται από πολλά εκατομμύρια περισσότερους.
Για κάποιο λόγο όμως, η σύγκριση μου δημιουργούσε μία ίντριγκα. Προσπάθησα λοιπόν να αντιπαραβάλλω τα αποτελέσματα της πρώτης σελίδας, σε ελληνικά και αγγλικά. Από τη μια κρατικές ιστοσελίδες και αναφορές για επιχειρηματικά προγράμματα (ΕΠΑΝ, ΕΠΑΝ ΙΙ, ΕΣΠΑ, κ.λπ.) και από την άλλη σελίδες Πανεπιστημίων που προωθούσαν καινοτόμες ιδέες, μεταπτυχιακά προγράμματα και ειδήσεις για καινοτόμες επιχειρήσεις.
Κάπου εδώ λοιπόν, πρέπει να ξεκινά και το λάθος. Στην Ελλάδα όταν ακούμε τη λέξη «επιχειρηματικότητα» μας έρχονται στο μυαλό ουρές, ΟΑΕΕ, θεωρημένα τιμολόγια, Δελτία Αποστολής, Επιμελητήρια. Κράτος. Κράτος. Κράτος… Σε κάτι που από τη φύση του είναι ταυτισμένο με την Ελευθερία, σ’ αυτή τη χώρα το κρατάμε εγκλωβισμένο. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το φορτώνουμε και με ασήκωτα βάρη, που λίγοι μπορούν να σηκώσουν.
Όποιος έχει κάνει έναρξη επαγγέλματος, ξέρει. Σφραγίδες, μπλοκάκια, εγγραφή στο Επιμελητήριο, εγγραφή στον ΟΑΕΕ, λογιστές και πάει λέγοντας. Και άντε, υπομένεις, αν έχεις άμεσα δουλειά. Γιατί αν δεν έχεις, τότε τα 450 ευρώ κάθε δίμηνο ως ασφαλιστική εισφορά, είναι μαχαιριά. Είναι χιλιάδες πλέον οι κάτω των 30, που έκαναν έναρξη επαγγέλματος, δεν κάνουν τζίρο και δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα. Πόσο λογικό είναι όμως να πληρώνει το ίδιο ποσό εισφοράς κάποιος που δε βγάζει ευρώ, με κάποιον που βγάζει χιλιάδες; Είναι ανάγκη λοιπόν, να προχωρήσει ο ΟΑΕΕ σε αναλογικές προς το εισόδημα του καθενός εισφορές, ιδιαίτερα αυτή την περίοδο και κυρίως σε νέους ανθρώπους.
Τα παράδοξα φυσικά, δε σταματούν εκεί. Υπάρχει θέμα και με τον «Τειρεσία», ιδιαίτερα σήμερα που έχουμε ανάγκη τη ρευστότητα. Επαγγελματίες που απέτυχαν κάποια φορά στη ζωή τους, δεν μπορούν να δανειστούν πλέον. Ακόμα και αν, εν τω μεταξύ, έχεις εξοφλήσει τις οφειλές σου, δεν μπορείς να βγεις από την black list, πριν περάσει ο χρόνος απόσβεσης της ποινής. Δηλαδή αν σου έκατσε μία φορά η στραβή, είσαι καταδικασμένος σε απραξία. Την ώρα που το μότο «fail fast» κυριαρχεί παγκοσμίως, εδώ χρησιμοποιούμε την αποτυχία ως τιμωρία και όχι ως γνώση και αφετηρία για κάτι νέο. Είναι ανάγκη συνεπώς, να μετασχηματιστεί το θεσμικό πλαίσιο και να μπορέσει να προστατευθεί η επιχειρηματικότητα. Να μπορούν επιχειρηματίες που έχουν αποδεδειγμένα εξοφλήσει ή ρυθμίσει τις υποχρεώσεις τους, να διαγράφονται άμεσα από το σύστημα «Τειρεσίας» αποκτώντας έτσι τη δυνατότητα δανειοδότησης, προκειμένου να προχωρήσουν σε σύσταση νέας επιχείρησης.
Επιπλέον, να ξεμπερδέψουμε μία και καλή με τις καθυστερήσεις στην αδειοδότηση νέων επιχειρήσεων. Λογικές «αυτοσυμμόρφωσης» και outsourcing μπορούν να γίνουν κανόνας και όχι εξαιρέσεις στο Δημόσιο, προκειμένου να ξεκινούν άμεσα τη λειτουργία τους επιχειρήσεις, δίχως να αναμένουν την πολύμηνη γραφειοκρατία και να αναζητούν δεκάδες δικαιολογητικά. Δεν είναι εύκολο να αλλάξεις πρακτικές ετών, ωστόσο ο Αντώνης Σαμαράς έχει πάρει πάνω του την αλλαγή του πλαισίου για την επιχειρηματικότητα και τα αποτελέσματα αρχίζουν να φαίνονται.
Συνοπτικά, ο στόχος μας είναι να πετύχουμε λιγότερο «κράτος» και περισσότερη εμπιστοσύνη. H επιχειρηματική ανάπτυξη άλλωστε είναι δείκτης του βαθμού εμπιστοσύνης μεταξύ των ανθρώπων σε μια κοινωνία. Όσο μικρότερη και υποκείμενη στη γραφειοκρατία, τόσο πιο φτωχές, γεμάτες καχυποψία και διαφθορά, οι ανθρώπινες σχέσεις. Μια ανεπτυγμένη κοινωνία όμως χαρακτηρίζεται από τον βαθμό ανάπτυξης της εμπιστοσύνης και πάνω στην ανάκτηση αυτής, πρέπει να δουλέψουμε.
*άρθρο μου στο protagon.gr
