Οι δικοί μας αγώνες είναι μπροστά

αλλάξουν όσα δεν τους αρέσουν γύρω τους, παρά να αλλάξουν οι ίδιοι εξαιτίας τους.

Κάποιες φορές οι συνθήκες είναι τέτοιες που πέφτει πραγματικά στους νέους ο κλήρος ν’ αλλάξουν την ιστορία, να γράψει μια γενιά τη δική της ιστορία στον τοίχο με μπογιά. Μια από αυτές τις γενιές ήταν στην πολιτική η γενιά του Πολυτεχνείου.

Ο νεανικός ιδεαλισμός, η δίψα για Ελευθερία και Δημοκρατία, το πάθος και η αγωνιστικότητα των νέων στη Νομική, στο Πολυτεχνείο, αλλά και σε άλλες γωνιές της Ελλάδας έδωσαν αποφασιστικά χτυπήματα στο σαθρό οικοδόμημα της χούντας των συνταγματαρχών. Σήμαναν την αρχή του τέλους. Είμαστε νέοι και είμαστε δυνατοί. Θέλουμε να ζήσουμε ελεύθεροι. Ζητάμε Δημοκρατία. Αγωνιζόμαστε για τη Δημοκρατία. Έτσι, παρέλαβαν οι επόμενες γενιές την εικόνα της γενιάς του Πολυτεχνείου, μαζί με τη Σημαία και τα γαρύφαλλα.

Στην πορεία, όμως, κάτι άλλαξε. Η εικόνα, πια, δεν κολλάει με την ιστορία. Οι επαναστάτες του χθες, έγιναν βολεμένοι του σήμερα. Η γενιά που φώναζε για “Ψωμί Παιδεία Ελευθερία” άφησε τους Έλληνες χωρίς ψωμί, χωρίς παιδεία και χωρίς ελευθερία, με περισσότερο τυπική και λιγότερο ουσιαστική Δημοκρατία, χωρίς ίσες ευκαιρίες, χωρίς Δικαιοσύνη, χωρίς ανάπτυξη. Τα μεγάλα λόγια και οι μεγάλες ιδέες διαψεύστηκαν. Αντικαταστάθηκαν από το προσωπικό συμφέρον, το βόλεμα, την αναξιοκρατία και τον κομματισμό.

Το χειρότερο, όμως, είναι ότι ξεπουλήθηκε η πολιτική. Αυτοί οι άνθρωποι που αγωνίστηκαν για τη Δημοκρατία, είναι οι ίδιοι που την απαξίωσαν και την πρόδωσαν. Σήμερα, η ενασχόληση με την πολιτική θεωρείται περιθωριακή. Για τον περισσότερο κόσμο είναι για παρανοϊκούς, γραφικούς ή λαμόγια. Όσοι επιμένουν να προσπαθούν, όσοι πιστεύουν ότι μπορούμε να αλλάξουμε την πολιτική και την Ελλάδα αντιμετωπίζονται το λιγότερο με καχυποψία, όταν δεν γίνονται θύματα χλευασμού. Είναι τραγική ειρωνεία: αυτοί που από τα κάγκελα της Πατησίων φώναζαν για τη Δημοκρατία, σήμερα να ευθύνονται για τη χρεωκοπία της πολιτικής και την κατάσταση της χώρας. Σήμερα, για τους περισσότερους Έλληνες πολίτες τα κόμματα και η πολιτική είναι καταδικασμένα “όλοι ίδιοι είναι” και “δεν υπάρχει ελπίδα”.

Τιμάμε όσους έδωσαν αγώνες. Κατακρίνουμε, όμως, όσους από τα κάγκελα της Πατησίων βρέθηκαν στα έδρανα της Βουλής και σε διάφορες θέσεις και το μόνο που κατάφεραν ήταν να απαξιώσουν τη Δημοκρατία και τη χώρα, υπηρετώντας προσωπικά και μικροκομματικά συμφέροντα. Τους βολεύει η απαξίωση της πολιτικής γιατί αφήνει στα χέρια των λίγων την νομή και την κατάχρηση της εξουσίας. Όσο λιγότεροι, τόσο καλύτερα για εκείνους.

Ως νέος και ως ενεργός πολίτης αρνούμαι να πιστέψω πως όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι και ότι δεν μπορούμε να βγούμε από το αδιέξοδο. Δεν ζω σε άρνηση. Ζω ανάμεσα στους νέους της δικής μας γενιάς, που νιώθει και πιστεύει ότι ήρθε η ώρα να αλλάξουμε εμείς την πολιτική και την Ελλάδα. Στην περίπτωση μας πραγματικά ταιριάζει το ότι “αν δεν το κάνουμε εμείς, τότε ποιοι;”. Η αλλαγή ξεκινά από τους νέους.

Η Ελλάδα είναι υπόθεση όλων μας. Από τα λουλούδια της γενιάς του Πολυτεχνείου έμειναν μόνο τα αγκάθια. Όπως και να έχει φτάσαμε στο μηδέν. Δεν πάει παρακάτω. Από το μηδέν, όμως, ξεκινούν τα μεγαλύτερα θαύματα και όσοι διδαχτήκαμε από την κατάντια της «γενιάς του Πολυτεχνείου» έχουμε αποφασίσει να δουλέψουμε για μια άλλη Ελλάδα. Το δύσκολο δεν είναι να αντιμετωπίσουμε μόνο την οικονομική κρίση. Το δύσκολο είναι να δουλέψουμε όλοι μαζί με άλλη νοοτροπία, με κανόνες, με σχέδιο, με συνείδηση του ατομικού συμφέροντος αλλά και του κοινού καλού, αν θέλουμε ξανά η Ελλάδα να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της. Οι δικοί μας αγώνες είναι μπροστά. Είναι η ώρα της γενιάς μας να φέρει την αλλαγή με όσα πιστεύει, με όσα κάνει και με όσα μπορεί. Είναι η στιγμή που εμείς μπορούμε να γράψουμε την ιστορία μιας περήφανης Ελλάδας, με Αξιοκρατία, Ελευθερία, Δικαιοσύνη, Παιδεία, μιας Ελλάδας που προωθεί την ανάπτυξη, την καινοτομία, τη νεανική επιχειρηματικότητα, μιας Ελλάδας που δεν φοβάται, αλλά στηρίζεται στους νέους Έλληνες για να προχωρήσει στην Ενωμένη Ευρώπη.

*Άρθρο μου στην εφημερίδα Τα Νέα