Η ζωή δε δίνει εξετάσεις

Ελάχιστος ύπνος, λίγο φαγητό και ένα μόνιμα σφιγμένο στομάχι. Οι δικοί μου με παρότρυναν να χαλαρώσω, αλλά που εγώ. Καταλάβαινα ότι ήθελαν να μου συμπαρασταθούν, αλλά μάλλον μάταια. Η αγωνία μου δε μετριάζονταν. Το μόνο θετικό ήταν ότι είχαμε καθημερινές προπονήσεις και προετοιμασία με την ομάδα ποδοσφαίρου στη Λάρισα όπου μεγάλωσα και κάπως ξεχνιόμουν. Όσο πάντως έφταναν οι μέρες, τόσο περισσότερο ένιωθα το άγχος. Θυμάμαι μάλιστα ότι 1-2 μέρες πριν, έμενα σπίτι όλο και λιγότερο προκειμένου να μη χάνομαι σε σκέψεις.Η μεγάλη μέρα όμως έφτασε και το σύρμα «έπεσε» σε όλη την τάξη ότι τα αποτελέσματα βγαίνουν. Έφυγα για το σχολείο και έπεσα πάνω στο χαμό. Ο ένας πάνω στον άλλο, περίμεναν όλοι τους καθηγητές να αρχίσουν να αναρτούν τα αποτελέσματα. Για ίντερνετ και κωδικούς πρόσβασης στο σύστημα βέβαια κανένας λόγος. Ήμασταν στο 1998. Ο «από μηχανής» καθηγητής λοιπόν εμφανίζεται και τα τεράστια παράθυρα γεμίζουν με τα κλασικά χαρτιά μηχανογράφησης. Ποιο άγχος. Ποια αγωνία. Όλα πάνε περίπατο και το μόνο που κάνεις είναι να ψάχνεις το όνομα σου.

Παπαμιμίκος Ανδρέας… Τμήμα Βαλκανικών, Σλαβικών και Ανατολικών Σπουδών (Παν.Μακεδονίας).

Κάπου εκεί το κενό. Μέχρι να αποφασίσεις να χαρείς ή να λυπηθείς. Οκ, πέτυχα σε μία από τις πρώτες μου επιλογές και πέρασα στη Θεσσαλονίκη. Αυτό είναι. Πίσω στο σπίτι για τις «απαραίτητες» ανακοινώσεις και μετά το τηλέφωνο να χτυπά από φίλους και γνωστούς, για το πως πήγε το «παιδί».

Όταν κόπασε ο χαμός, ένα κενό. Και τώρα φοιτητής σκέφτηκα. Θεσσαλονίκη για σπίτι και μία νέα ζωή μπροστά. Λίγο πολύ μετά, όλα πήραν το δρόμο τους. Φοιτητική ζωη, ξεγνοιασιά, φίλοι και Πανεπιστήμιο. Μικρά πράγματα της καθημερινότητας που αποδείχθηκε πως θα με συντροφεύουν για πάντα.

Τα χρόνια πέρασαν και σήμερα νοσταλγούμε εκείνες τις στιγμές. Έξω από όλο αυτό το άγχος πλέον, αντιμετωπίζω αυτή τη διαδικασία των πανελληνίων διαφορετικά. Πολλά πράγματα πρέπει να αλλάξουν. Πρέπει να περάσουμε από την παπαγαλία, σε ενα νέο μοντέλο που θα αναδεικνύει τις δεξιότητες. Που θα εμπνέει και θα σε ωθεί να κυνηγήσεις τα όνειρα σου.

Συγχαρητήρια λοιπόν σε όσα παιδιά πετύχουν το στόχο που έθεσαν, όμως η ζωή τώρα αρχίζει. Σίγουρα, πρέπει να επιβραβεύουμε όσους πετύχουν στα δύσκολα, όμως το παν για μένα είναι να κυνηγήσεις αυτό που ονειρεύτηκες και να είσαι έτοιμος, όταν η ευκαιρία σου χτυπήσει την πόρτα. Ακόμα δηλαδή και αν δεν περάσεις εκεί που θες, πρέπει να αντιληφθείς ότι δεν εχει κριθεί τιποτα. Η ευτυχία στη ζωή μας άλλωστε, δεν απαιτεί απαραιτήτως κανένα πτυχίο για να έρθει. Χρειάζεται μόνο επιμονή και αισιοδοξία.

Άρθρο μου στο neolaia.gr

http://www.neolaia.gr/2013/08/29/papamimikos-h-zwh-de-dinei-exetaseis/#ixzz2dM0O7NL0