Πρέπει να πάμε παρακάτω από τη "γενιά του Πολυτεχνείου"
Με αφορμή τη σημερινή ημέρα, φιλοξενείται στα “Νέα” τοποθέτηση μου σχετικά με τα γεγονότα, τις σημερινές προκλήσεις αλλά το τι πρέπει να…
κρατήσουμε από τα γεγονότα του Νοέμβρη του 73′.Προσωπικά πιστεύω πως πρέπει να διαχωρίσουμε το ίδιο το γεγονός της εξέγερσης του Πολυτεχνείου από την προσωπική πορεία που ακολούθησαν οι πρωταγωνιστές του. Αναγνωρίζω τη συμβολή της κατάληψης στην πτώση της Δικτατορίας Παπαδόπουλου, ωστόσο πρέπει κάποια στιγμή να τολμήσουμε να πούμε την αλήθεια για το τι άφησε πίσω της η γενιά του Πολυτεχνείου στις μέρες μας. Για το πως από τα κάγκελα της Πατησίων, φτάσαμε στο ΔΝΤ και στη χρεοκοπία της χώρας. Για το πως το όραμα, αυτών των ανθρώπων για κοινωνική ευημερία, μας οδήγησε στον κρατισμό του βολέματος και της διαφθοράς. Πολλοί λοιπόν, από τους πρωταγωνιστές της «Κατάληψης», έβαλαν τις βάσεις με τη νοοτροπία τους για τη σημερινή κατάρρευση της χώρας.Το Πολυτεχνείο του 73’ ήταν το αποκορύφωμα της αγανάκτησης ενός λαού που ζητούσε ελεύθερο αέρα να αναπνεύσει. Για το μέσο Έλληνα όμως, δεν είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα σήμερα. Η ανασφάλεια για το Αύριο και η μιζέρια της οικονομικής κρίσης τον πνίγει. Οι συνομήλικοι μου όμως, χρειαζόμαστε άμεσα ένα όραμα. Έχουμε ανάγκη από ένα συμβολικό «Πολυτεχνείο», που θα μπορέσει να μας εμπνεύσει δημιουργικά, ώστε να ξεπεράσουμε εκείνο του 73’. Πρέπει να κάνουμε τη δική μας επανάσταση, σπάζοντας τα στερεότυπα που μας κληρονόμησαν οι σημερινοί 60άρηδες και πετυχαίνοντας αυτό στο οποίο εκείνοι απέτυχαν.
Αν πάντως θα κρατούσα κάτι από τότε, θα ήταν μία φιγούρα που από παιδί θυμάμαι στα ρεπορτάζ. Του νεαρού που ήταν τυλιγμένος με την ελληνική σημαία σε μία από τις κολόνες της πύλης από την οποία εισήλθε το τανκ. Αυτός ο άνθρωπος, ο Γιώργος Κήρυκος, θα μπορούσε να είναι το σύμβολο της Μεταπολίτευσης. Κι’ όμως μέχρι πρόσφατα ελάχιστοι γνώριζαν το όνομα του, αν και περισσότεροι τον έμαθαν όταν χάθηκε στις φωτιές της Ικαρίας το 93’. Η σεμνότητα του, προφανώς δεν του επέτρεψε να εξαργυρώσει κανέναν «αγώνα». Αντίθετα με εκείνους που το βράδυ της 17ης Νοέμβρη ξεκίνησαν να ράβουν κουστούμια για κρατικά αξιώματα.
Αυτό λοιπόν θα κρατούσα. Την ανάμνηση των άδολων εκείνων ανθρώπων που έκαναν την επανάσταση τους και σιωπηρά συνέχισαν να επαναστατούν καθημερινά απέναντι σ’ εκείνους που πρόσκαιρα θέλησαν να πάρουν στα χέρια τους την εξουσία ξεπουλώντας τις αξίες τους. Από τέτοιους άλλωστε έχει ανάγκη και η δική μου γενιά. Από ανθρώπους, που έχουν τη δύναμη να εμπνεύσουν.
*Άρθρο μου στην εφημερίδα Τα Νέα
