Παρέμβαση μου στο 2ο Τακτικό Συνέδριο της Δημοκρατικής Αριστεράς
Σας μεταφέρω τους χαιρετισμούς του Πρωθυπουργού
και Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας κ. Αντώνη Σαμαρά.
Ευχόμαστε, στο Συνέδριο που ξεκινάτε σήμερα,
να πάρετε αποφάσεις που υπηρετούν την Ελλάδα
και όλους τους Έλληνες.
Αποφάσεις που ξεκινούν από το εθνικό συμφέρον και καταλήγουν σ’ αυτό.
Ζούμε όλοι μας, την κρίση των τελευταίων χρόνων.
Ζούμε τη χρεοκοπία του αναπτυξιακού μοντέλου
των τελευταίων σαράντα ετών
και το τέλος της πλαστής ευμάρειας.
Ζούμε την απόγνωση του κόσμου και την εξάντληση της αντοχής του.
Ζούμε όμως και το έλλειμμα εμπιστοσύνης στους θεσμούς.
Μας χωρίζουν διαφορές ιδεών, εκτιμήσεων, αλλά και θέσεων.
Συμφωνούμε, όμως, σε στρατηγικής σημασίας επιλογές και θέσεις.
Όπως είναι, για παράδειγμα, η θέση της χώρας μας
στην Ευρώπη και την Ευρωζώνη.
Αλλά και ο στόχος για έξοδο από την κρίση,
χωρίς κινδύνους κατάρρευσης.
Χωρίς ανέξοδους λαϊκισμούς.
Και χωρίς πειραματισμούς, που θα κατέληγαν σε μια νέα εθνική τραγωδία.
Στα χρόνια που πέρασαν, είδαμε την Ελλάδα να διασύρεται διεθνώς
και την ανεξέλεγκτη οικονομική χρεοκοπία να πλησιάζει επικίνδυνα.
Παρακολουθήσαμε τη βία, τη μισαλλοδοξία και το ρατσισμό να θεριεύουν.
Είδαμε τους κοινωνικούς δείκτες και, πρωτ’ απ’ όλα, την ανεργία
να κτυπούν κόκκινο.
Σήμερα, μπορούμε να πούμε πως τα χειρότερα πέρασαν.
Σήμερα, κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει τα βήματα που έγιναν
– πολλά από τα οποία με τη σύμπραξη της ΔΗΜΑΡ –
τον τελευταίο ενάμισι χρόνο.
Κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί την αλήθεια.
Ότι φτάνουμε, επιτέλους, στο τέλος του πιο δύσκολου δρόμου.
Ότι η Ελλάδα πάει να σταθεί στα πόδια της.
Ότι πλησιάζουμε την ώρα της επανεκκίνησης.
Εκείνο, λοιπόν, που προέχει είναι το αυτονόητο:
Είναι η έξοδος της χώρας από την κρίση.
Είναι η απαλλαγή από τα Μνημόνια.
Είναι οι ρεαλιστικές απαντήσεις στα καθημερινά
προβλήματα της κοινωνίας.
Είναι οι πολιτικές για την ανακούφιση των Ελλήνων.
Αυτό είναι το δικό μας όραμα.
Και γι’ αυτό εργαζόμαστε.
Ένα όραμα για τον πολίτη που δεν αντέχει άλλο.
Που θέλει πίσω τις προσδοκίες που έχασε.
Που θέλει να ελπίζει.
Ένα όραμα για τις νέες και τους νέους μας που είδαν τα όνειρά τους
να κουρελιάζονται.
Ένα όραμα για μια καλύτερη Ελλάδα.
Μία πατρίδα που δεν θα διαιρεί, αλλά θα ενώνει.
Μια χώρα που δεν θα κλείνει πόρτες,
αλλά θα ανοίγει διαύλους δημιουργίας και ανάπτυξης.
Ένα Τόπο που δεν θα χειραγωγεί την επιχειρηματικότητα,
αλλά θα χτίζει δρόμους για επενδύσεις, επιχειρήσεις και θέσεις δουλειάς.
Όπου το κράτος δεν θα σπαταλά,
αλλά θα σέβεται τους κόπους των πολιτών.
Όπου το πολιτικό σύστημα δεν θα αντιμετωπίζεται σαν αιτία χρεοκοπίας, αλλά σαν δύναμη ανάταξης.
Να έχει τον προσανατολισμό του στο Αύριο και όχι στο χτες.
Να εργάζεται για όσα οι Έλληνες μπορούμε να πετύχουμε
και όχι για ευτελείς σκοπιμότητες.
Να είναι αξιόπιστο και όχι δημοκοπικό.
Υπεύθυνο και όχι ανεύθυνο.
Ανοιχτό και όχι πελατειακό.
Ελεύθερο και όχι υποταγμένο σε μικρά ή μεγάλα, οικονομικά
ή συντεχνιακά συμφέροντα.
Έχουμε, λοιπόν, κοινές προκλήσεις και ένα κοινό δρόμο.
Το δρόμο των αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων.
Το δρόμο για ένα κοινό σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας.
Το δρόμο που αφήνει στο χτες νοοτροπίες που χρεοκόπησαν
και αναζητά το αύριο που δικαιούμαστε.
Το δρόμο που πάει όλες τις Ελληνίδες και όλους τους Έλληνες
σε μια καλύτερη μέρα.
Έχουμε να απαντήσουμε και σ’ ένα κοινό ερώτημα:
Τι παραπάνω μπορούμε να κάνουμε για την Πατρίδα μας.
