Ούτε με τους «κωμικούς», ούτε με τους τεχνοκράτες
Αν το 2007 ή το 2008 έλεγε κάποιος σε μία Σύνοδο Κορυφής, πως σε μερικά χρόνια η μοίρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα ήταν στα χέρια κάποιου ηθοποιού ή κάποιου περίεργου καθηγητή της Σχολής Καλών Τεχνών της Πράγας, με βασικό του προσόν το ποσοστό των τατουάζ επί του σώματος του, θα τον περνούσαν για τρελό. Από την άλλη, αν στους πρωταγωνιστές του Μάη του 68’ μπορούσε κανείς να εξηγήσει ό,τι θα έρχονταν η μέρα που πρωθυπουργοί θα διορίζονταν κορυφαίοι τεχνοκράτες, δίχως λαϊκή νομιμοποίηση αλλά έπειτα από πίεση των Βρυξελλών, το μόνο σίγουρο είναι πως θα σε κοιτούσαν σαν να έχεις χάσει τα λογικά σου.
Δεν πρόκειται όμως για φαντασίωση αλλά για πραγματικότητα, που μπορεί να εξελιχθεί σε εφιάλτη. «Κωμικοί» ή τεχνοκράτες, ίσως να είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, δείγμα πως η πολιτική δεν είναι επιστημονικό πείραμα για να προσπαθήσεις να καθορίσεις το αποτέλεσμα του in vitro, με σταθερές «συνταγές» και εμμονές στη λιτότητα. Πέρα από τους αριθμούς και τα πολύπλοκα σχήματα, η πολιτική, όπως τουλάχιστον την έχουμε μάθει στην Ευρώπη τα τελευταία 50 χρόνια, απαιτεί και άλλα χαρακτηριστικά, προκειμένου το αποτέλεσμα της να μην καταλήξει σε «φρανκεστάιν» της Δημοκρατίας ή να μην εκφυλιστεί σε λογικές τσίρκου.
Θα πει κανείς όμως, πως αυτό που μας οδήγησε σ’ αυτές τις ακραίες εξελίξεις ήταν η «παραδοσιακή» πολιτική, η οποία βούλιαξε στα σκάνδαλα και τη διαφθορά. Οι άνθρωποι που εκμεταλλεύτηκαν την εμπιστοσύνη του λαού και έβαλαν το δάχτυλο στο μέλι, περιπαίζοντας πολλές φορές το δημόσιο αίσθημα με τη ζωή τους. Η αλήθεια όμως είναι κάπου στη μέση. Πέρα από την αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος, μερίδιο ευθύνης δεν αποκλείεται να έχει και η κοινωνία, η οποία παρέδωσε τα κλειδιά του μέλλοντος της σε μακροχρόνια, αποτυχημένα πρόσωπα, απλά και μόνο επειδή η τσέπη ήταν γεμάτη. Όσο ριψοκίνδυνο συνεπώς είναι για μία χώρα το φαινόμενο Γκρίλο, άλλο τόσο είναι και το φαινόμενο Μόντι και κάθε φορά που θα επιβάλλεται το ένα, τότε το άλλο θα είναι θέμα χρόνου να έρθει.
Είναι γνωστό άλλωστε, πως η πολιτική δεν ήταν ποτέ η επιστήμη των αριθμών και των οικονομικών μεγεθών. Πρόκειται για την τέχνη του εφικτού. Να μπορείς να συνδυάζεις δηλαδή τον ορθό προσανατολισμό με πειθώ και έμπνευση. Πολιτική λοιπόν, σημαίνει να μιλάς στην ψυχή του ανθρώπου. Να του δίνεις όραμα και ταυτόχρονα εσύ να χαράσσεις σταθερή πορεία και αλλαγές στη χώρα. Η δημοκρατική πολιτική, δεν αναπτύσσεται σε αποστειρωμένα περιβάλλοντα αλλά ούτε και μπορεί να επωάζεται μέσα σε «τσίρκο». Έναν καλό CEO άλλωστε, ο Ιταλός θα τον βάλει στη δουλειά του, ενώ ένα πετυχημένο κωμικό, τον προτιμά στη βραδινή χιουμοριστική τηλεοπτική ζώνη. Αλλά αν του επιβάλλεις τον πρώτο να τον κυβερνήσει, πρέπει νομοτελειακά να περιμένεις πως αντιδραστικά θα επιθυμήσει και το δεύτερο.
Οι καλοί κωμικοί όμως, ποτέ δεν ήταν καλοί σε ρόλους που απαιτούν υπευθυνότητα. Γι’ αυτό πρέπει άμεσα να επιστρέψει η πολιτική στη φυσική της θέση και οι πολιτικοί να αλλάξουν. Να βρεθούν ξανά στο επίπεδο που το όραμα συναντάει το ρεαλισμό και το συναίσθημα τον ορθό λόγο. Εκεί που οι πολίτες έχουν ρόλο και οι εκπρόσωποι τους αντιμετωπίζουν τις συνέπειες των πράξεων και του βίου τους.*Άρθρο μου στο Πρώτο Θέμα
