Κάθε μορφή βίας είναι απαράδεκτη
H σημερινή συζήτηση είναι πιο επίκαιρη μετά τα τελευταία γεγονότα. Διότι τα κίνητρα για τις προχθεσινές δολοφονίες δύο νέων ανθρώπων μπορεί να μην έχουν διευκρινιστεί, εντάσσονται όμως, σε ένα ευρύτερο κύμα βίας, που έχει ξεσπάσει το τελευταίο διάστημα και έχει τις ρίζες του στη μισαλλοδοξία.
Η θέση μας είναι ξεκάθαρη. Καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι’ αν προέρχεται, δίχως περιστροφές και αστερίσκους. Όποιον κι’ αν στοχεύει, όποιο πρόσχημα και αν επικαλείται.
Πρώτα από όλα, πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι, πως κάθε μορφή βίας είναι απαράδεκτη. Χρειάζεται να βάλουμε τέλος στη θεωρία της “καλής” και “κακής” βίας. Η θεωρία αυτή, είναι ανιστόρητη, διχαστική και επικίνδυνη. Δε γίνεται να κάνουμε διακρίσεις, καθώς οι ευαισθησίες και η νομοθεσία, δεν είναι α λα καρτ.
Δεύτερον. Να συμφωνήσουμε όλοι στην εφαρμογή των νόμων προς κάθε κατεύθυνση, από τους αρμόδιους θεσμούς, τις κρατικές Αρχές και τη Δικαιοσύνη. Είναι γεγονός ότι για πολλά χρόνια υπήρχε ανοχή. Ανοχή και κενά αστυνόμευσης, που τροφοδοτούσαν την έξαρση της ρατσιστικής βίας.
Θυμάστε όλοι τι επικρατούσε στο Κέντρο της Αθήνας πριν την επιχείρηση Ξένιος Ζευς. Ακόμη και μέρα μεσημέρι ήταν δύσκολο να κυκλοφορήσει μία κοπέλα στη Λυκούργου ή τη Σωκράτους. Επί ένα χρόνο, ζούσα καθημερινά αυτή την κατάσταση, καθώς τα γραφεία της ΟΝΝΕΔ ήταν στην Ομόνοια.
Δε σας κρύβω πως βρέθηκα και ο ίδιος, ενώπιον μερικών δύσκολων καταστάσεων. Έπειτα από 2-3 σοβαρά κρούσματα, δυστυχώς αναγκαστήκαμε να φύγουμε, όμως πάντοτε, προσπαθούσα να μπω στη θέση των μόνιμων κατοίκων, που δεν είχαν αυτή την επιλογή. Η ανοχή του κράτους, σε όλο αυτό το φαινόμενο, σου δημιουργούσε συναισθήματα αγανάκτησης. Έπρεπε να φτάσουμε στο 2012 για να αρχίζει να αλλάζει αυτή η κατάσταση. Το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη έκανε μία τεράστια προσπάθεια, που άρχισε να αποδίδει καρπούς.
Τρίτον. Πρέπει να αποκαταστήσουμε το κύρος των θεσμών και την αξιοπιστία της πολιτικής. Το πολιτικό σύστημα εμφάνισε συμπτώματα χρεοκοπίας. Κατάντησε
Να τολμήσουμε αλλαγές για μια νέα σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στους πολίτες και την πολιτική. Αλλαγές που θεμελιώνουν ένα κράτος δικαίου. Μόνο όταν ο πολίτης νιώσει ξανά την ισονομία, θα πάψει να θεωρεί πως δίκαιο είναι αυτό που νομίζει ο ίδιος.
Τέταρτο. Να χτίσουμε – μέσα από την παιδεία – μία «νέα κουλτούρα σεβασμού στον άνθρωπό, τα δικαιώματα και τις ελευθερίες του». Πιστεύω λοιπόν, πως οι περιστάσεις που βιώνουμε, επιβάλλουν την ενίσχυση της Αγωγής του Πολίτη στα σχολεία, προκειμένου τα νέα παιδιά να γνωρίσουν από νωρίς αξίες που θα κουβαλούν για μια ζωή.
Πέμπτο. Πρέπει να καταφέρουμε να μειώσουμε τους δείκτες κοινωνικής παθογένειας. Να περιοριστεί η ανεργία, να αναχαιτίσουμε την παράνομη μετανάστευση να ενσωματωθούν οι κοινωνικά αποκλεισμένες ομάδες, και να στηριχθεί το κοινωνικό κράτος. Μόνο τότε θα έχουμε καταφέρει να δώσουμε λύση στα φαινόμενα που γέννησαν το πρόβλημα της ρατσιστικής βίας. Μόνο τότε, ο σεβασμός στην περιουσία, στην οικονομική δραστηριότητά, τα σώματα ασφαλείας αλλά και το φύλο, το χρώμα ή την προσωπικότητα του άλλου, θα καταστούν πράγματα αυτονόητα και όχι ζητούμενα.
Καμία προσπάθεια δεν πρόκειται να αποδώσει, αν οι πολίτες, ο καθένας μας μέσα ξεχωριστά δεν καταδικάσουμε τη βία, στη συνείδηση και την πρακτική μας. Έχουμε χρέος να απαντήσουμε στον φασισμό, απ’ όπου και αν πηγάζει, με ψύχραιμη σκέψη και δίχως γενικόλογους αφορισμούς. Όπως είπε και ο Γιάννης Αγγελάκας σε μία συναυλία του, να προσέξουμε το φασισμό, που ίσως κρύβουμε όλοι μέσα μας.
Αυτός ο φασισμός είναι ο χειρότερος. Η ουσιαστική αντιμετώπιση, λοιπόν της ρατσιστικής βίας, δεν πρόκειται να έρθει, αν δεν αλλάξει καθένας από εμάς ξεχωριστά. Αν δε μάθουμε να συμπεριφερόμαστε σωστά στην οικογένειά μας, στη γειτονιά μας, στη δουλειά μας και γενικότερα στη ζωή μας.
* Η παρέμβαση μου στην εκδήλωση του
