Είμαι νέος, κάνω για όλα #not
Είμαι 36 ετών. Ασχολήθηκα με την πολιτική για πρώτη φορά στα 19 μου στο Πανεπιστήμιο και προέρχομαι από μια οικογένεια στη Λάρισα, που ουδέποτε είχε σχέση με την πολιτική. Τον Απρίλιο 2010 εκλέχθηκα πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ στις πρώτες εκλογές από βάση, επειδή μαζί με μια παρέα φίλων με τους οποίους πιστεύαμε σε κοινές ιδέες, θεωρήσαμε ότι κάτι έπρεπε να αλλάξει. Έπειτα από τρία χρόνια, τον Ιούλιο του 2013, η Πολιτική Επιτροπή της Νέας Δημοκρατίας με εξέλεξε Γραμματέα της.
Όχι δεν ξαναγράφω το βιογραφικό μου, απλά πείτε ότι ήταν μια εισαγωγή στο κυρίως θέμα. Εκείνη την εποχή, Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο τότε 38αρης Αλέξης Τσίπρας. Γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, ο τότε 34αρης Νίκος Ανδρουλακης και γενικά οι νέοι ήταν στη μόδα. Για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Όσο καλά και αν είχε πάει η θητεία μου ως επικεφαλής της ΟΝΝΕΔ (αν είχε πάει) και όσο και αν πίστευε σε μένα ο Αντώνης Σαμαράς… ίσως ο βασικός λόγος που έγινα γραμματέας να ήταν αυτός. Το ρεύμα δηλαδή, που ήθελε ηλικιακά νέους παντού. Ήταν η φάση που πολλοί πίστευαν πως με εμάς τους νέους θα αλλάξουν τα πάντα. Ότι θα αλλάξουμε τα πάντα. Θα είμαστε τέλειοι, θα τα κάνουμε όλα καλύτερα από τους προηγούμενους. Με λίγα λόγια ένας γενικός ενθουσιασμός και πολλά χτυπήματα στην πλάτη.
Αυτή βέβαια ήταν η μία πλευρά. Βεβαίως υπήρχε και η άλλη… «έλα βρε τώρα, που θα τα αλλάξει ένα παιδάκι του κομματικού σωλήνα. Ένας που δεν έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή του, που τον προωθούν άλλα κέντρα, που είναι βολεμένος… ». Ασχέτως πάντως αν από τα 23 μου δουλεύω αμέσως μετά το πρώτο μου πτυχίο, κολλάω ένσημα και τώρα διατηρώ με συνεργάτες το δικηγορικό μας γραφείο. Αλλά γι’ αυτά, ποιος ρώτησε για να μάθει;
Ναι, σίγουρα, στην ηλικία αυτή δεν έχω τα ένσημα ή την εμπειρία που μπορεί να έχει κάποιος 50-60 ετών. Και είναι απόλυτα φυσιολογικό αυτό νομίζω. Άλλωστε η παρουσία ενός νέου ανθρώπου σε μια θέση ευθύνης, δεν αποκλείει τη συνεργασία του με τους ηλικιακά μεγαλύτερους. Το αντίθετο, μπολιάζεται η εμπειρία με τη νεανική διάθεση.
Και τώρα θα πει κανείς, τι σε έπιασε ρε Παπαμιμίκο και μας τα γράφεις αυτά καλοκαιριάτικα… Τίποτα συγκεκριμένο. Μάλλον αυτό που παθαίνουμε όλοι όταν χαζεύουμε στα social media και λαμβάνουμε ερεθίσματα από όσα συζητιούνται. Σε μια τέτοια κουβέντα λοιπόν, έπεσα κι’ εγώ. Δε μπορώ αυτή την παράνοια που ώρες ώρες επικρατεί. Τις τόσες εξόφθαλμες αντιφάσεις στο δημόσιο λόγο, που αναλύουν α λα καρτ και μονομερώς την πραγματικότητα. Εν μέρει τις καταλαβαίνω ωστόσο και κάποιες φορές αναγνωρίζω πως κρύβουν ανιδιοτέλεια ή ρομαντισμό. Όμως σίγουρα, και κάποιες άλλες φορές κρύβουν προσωπικά συμφέροντα ή δεύτερες σκέψεις.
Για να μη σας κουράζω. Κατά την ταπεινή μου άποψη, τα πράγματα είναι απλά. Το ότι σήμερα είναι κάποιος νέος, δεν σημαίνει πως είναι καλύτερος από κάποιο μεγαλύτερο. Όμως ούτε και το αντίστροφο. Πως να το κάνουμε, δε μετράει μόνο η ηλικία. Δε μπορεί το ηλικιακό να είναι το μοναδικό διαβατήριο που έχει κανείς διεκδικώντας μία θέση. Και πρώτος το αποδέχομαι εγώ αυτό. Μπορεί λοιπόν, να έγινα ο νεότερος γραμματέας που είχε ποτέ η Παράταξη μας, αλλά στο τέλος της θητείας μου να αποδειχθώ ο χειρότερος. Το ταμείο δε θα γίνει και δεν πρέπει να γίνει ανάλογα με την ηλικία μου. Το ζήτημα είναι πόσες φρέσκες αντιλήψεις, κουλτούρα και νοοτροπία μπορεί να συνεισφέρει κανείς. Και αυτό ισχύει τόσο για μας που ασχολούμαστε με την πολιτική -για όσο ασχολούμαστε- αλλά και για όσους δεν ασχολούνται, αλλά κρίνουν. Η εποχή απαιτεί να κρινόμαστε από τη δουλειά μας, τα αποτελέσματα μας, τη συνέπεια με την οποία προχωράμε. Συνεπώς για να απαντήσω στο ερώτημα που θέτουν πολλοί τελευταία, από το «νέο» προτιμώ το φρέσκο και χρήσιμο.
