Η επόμενη "Άνοιξη" από εμάς εξαρτάται
Επιδότηση, βόλεμα, ρουσφέτι, Δημόσιο, εφάπαξ, επιδόματα, γραφειοκρατία, σύνταξη, σιγουριά, μονιμότητα και η λίστα δεν έχει τελειωμό.
Όμως έχετε αναρωτηθεί για πόσα χρόνια αυτές οι λέξεις αποτέλεσαν το βασικό λεξιλόγιο των Ελλήνων που ονειρεύονταν μια ξέγνοιαστη ζωή βασισμένη στη «φούσκα, όπως αποδείχθηκε του ελληνικού υπερδιογκωμένου, δημόσιου τομέα; Το ερώτημα φυσικά είναι ρητορικό καθώς όλοι μας είχαμε κάποιον στην οικογένεια να μας εύχονταν «μια καλή θέση στο Δημόσιο» όταν ολοκληρώναμε τις σπουδές μας. Όμως τώρα που το «ελληνικό όνειρο» χρεοκόπησε και οι προσλήψεις μας τελείωσαν τι κάνουμε; Θα τα βάψουμε μαύρα και θα περιμένουμε το νέο «μάννα εξ ουρανού»; Φυσικά και όχι. Η δική μας γενιά, οι συνομήλικοι μου, οι σημερινοί 30άρηδες μπορεί να γαλουχήθηκαμε με το πιο αντιπαραγωγικό μοντέλο ωστόσο παραμένουμε ακόμα το πιο ζωντανό κομμάτι αυτής της κοινωνίας.
Το μόνο κομμάτι που δεν πρέπει να συμβιβαστεί με τη μιζέρια που προσπαθούν καθημερινά να μας επιβάλλουν. Κόντρα σ’αυτούς που σταυρώνουν τα χέρια και μας λένε πως «ευκαιρίες δεν υπάρχουν» ή τους άλλους που πρόθυμα θα μας αποχαιρετούσαν αν τα μαζεύαμε για άλλες πολιτείες προκειμένου να βρούμε την τύχη μας μακρια από την Πατρίδα. Δηλαδή όποιος επιλέγει να μείνει στην Ελλάδα και να δουλέψει είναι χαμένος; Όσοι νέοι άνθρωποι επέλεξαν να παράγουν από τη χώρα τους εκμεταλλευόμενοι τις ευκαιρίες που προσφέρει το διαδίκτυο είναι αποτυχημένοι; Φυσικά και όχι. Είναι πολλά τα παραδείγματα νέων Ελλήνων που σήμερα πρωταγωνιστούν στο χώρο των web start up επιχειρήσεων, εξάγουν τη δουλειά τους και κερδίζουν τη διεθνή αναγνώριση. Η μεθοδολογία λοιπόν υπάρχει και δεν είναι δύσκολο να τη μάθει κανείς. Αρκεί μια συμμετοχή σε κάποιο event τύπου opencoffe, στο οποίο κανείς μπορεί να «ψαχτεί» και να μάθει από τις εμπειρίες άλλων. Μιλώντας με αρκετούς φίλους που συμμετέχουν σε παρόμοιες κινήσεις μπορεί κανείς να καταλάβει ένα και μόνο πράγμα. Δεν περίμεναν και ίσως δε θέλησαν ποτέ να ζήσουν με τις καραμέλες του Δημοσίου. Διεκδίκησαν απλά την τύχη τους. Άλλοι πέτυχαν, άλλοι ξαναπροσπαθούν. Άλλωστε το βόλεμα δεν ταιριάζει ιστορικά στους Έλληνες, που ως ανήσυχα πνεύματα έχουν καταξιωθεί εδώ και αιώνες.
Τι μας λείπει όμως και δεν έχουμε μπορέσει να βρούμε το δρόμο μας; Εδώ έρχονται τα δύσκολα. Βασικό είναι η ενημέρωση. Είναι μάταιο να απαριθμήσω πόσα προγράμματα της Ε.Ε. έχουν πάει χαμένα, επειδή νέοι επαγγελματίες ουδέποτε ενημερώθηκαν για αυτά. Όπως και σε άλλα ζητήματα η Ευρωπαϊκή Ένωση πρωτίστως αλλά και το ίδιο το ελληνικό κράτος απέτυχαν να φέρουν την πληροφορία σε εκείνους που πραγματικά ενδιαφέρει. Ακόμη και αν πάντως κάποιος καταφέρει να ενημερωθεί για κίνητρα και προγράμματα που η πολιτισμένη Δύση παρέχει, το τέρας της ελληνικής γραφειοκρατίας και η φορολογική αστάθεια έχουν καταστήσει την επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα, πράγμα σχεδόν εξωγήινο. Δηλαδή να θες να δουλέψεις και να εξαρτάσαι από την ουρά της εφορίας, τη διάθεση κάποιου υπαλλήλου του ΟΑΕΕ και την πολιτική βούληση της εκάστοτε κυβέρνησης για το που θα κάτσει η μπίλια του ΦΠΑ. Πρόσφατα, παρακολουθώντας μία παρουσίαση του TEDx Thessaloniki έπιασα τον εαυτό μου να συμπάσχει με έναν νέο επιχειρηματία όταν εκείνος προκειμένου να καταρτίσει ένα πρόχειρο business plan, έφτασε σε αδιέξοδο όταν προσπαθώντας να υπολογίσει τα έξοδα αναρωτήθηκε για το ΦΠΑ της επόμενης χρονιάς. Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια και αν δεν την αλλάξουμε, δε θα αλλάξει και η νοοτροπία της νέας γενιάς που με κλειστές τις στρόφιγγες των προσλήψεων αναζητά μία νέα επαγγελματική διέξοδο.
Όλοι εμείς λοιπόν, που ζήσαμε τις χρυσές μέρες του ελληνικού ονείρου και σήμερα βιώνουμε τις οδυνηρές συνέπειες της κατάρρευσης του, έχουμε πλέον την ευκαιρία να αλλάξουμε τα εμπόδια που επί τόσα χρόνια επέβαλε ο «άκρατος» κρατισμός. Εμπρός λοιπόν, μπορούμε και πρέπει να το κάνουμε… Η επόμενη «Άνοιξη» από εμάς εξαρτάται…
* Άρθρο μου στο Βήμα της Κυριακής
