Επιχειρώ αλλιώς και ελπίζω
Μια ρηξικέλευθη πρόταση για την επιχειρηματικότητα σηματοδότησε πρόσφατα μια σημαντική στροφή της ΟΝΝΕΔ στα σύγχρονα και πραγματικά προβλήματα της νέας γενιάς. Μια πρόταση που περιέχει και την έλευση των… «Business Angels»
Των ιδιωτών επενδυτών που προσφέρουν χρήμα, χρόνο, εμπειρία και τεχνογνωσία σε νέους που θέλουν να ξεκινήσουν μια επιχείρηση, πέρα και έξω από τους γραφειοκρατικούς περιορισμούς. Είναι και αυτή μέρος της πρωτοβουλίας «επιχειρώ αλλιώς», που γεννήθηκε όταν το πρόβλημα της ανεργίας άρχισε να ξεφεύγει. Η αρχή έγινε με ένα ενημερωτικό site για την αγορά εργασίας (σ.σ. epixeiro.info), όμως από την επιτυχία του αντιληφθήκαμε πως έπρεπε να πάμε και παρακάτω. Οι 40 προτάσεις που τελικά διατυπώσαμε προέκυψαν μέσα από ανοιχτή διαβούλευση, με βάση τις ανάγκες της εποχής, αλλά και ανάλυση του τι γίνεται στο εξωτερικό.
Για παράδειγμα, προτείνουμε να υπάρξει στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση μάθημα για την επιχειρηματικότητα, ώστε ο νέος να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του και να έχει μια ανάλογη παιδεία, που σήμερα είναι υποτυπώδης. Πέρα από αυτό, χρειάστηκε να προτείνουμε πράγματα που βιώνουν ως αδικίες καθημερινά πολλοί νέοι. Πώς να σταθείς στα πόδια σου, όταν π.χ. κάνεις έναρξη επαγγέλματος και πριν βγάλεις έστω και 1 ευρώ πρέπει να δίνεις 430 ευρώ στον ΟΑΕΕ; Γι’ αυτό προτείναμε να υπάρχουν αναλογικές ασφαλιστικές εισφορές για νέους επιχειρηματίες, σε συνάρτηση με τα εισοδήματά τους.
Επίσης, κάνοντας μια βόλτα στο Κέντρο, μπορεί να δει κανείς αμέτρητα δημόσια κτίρια αναξιοποίητα. Γιατί να μην τα εκμεταλλευτούμε προς όφελος νέων ανθρώπων με καινοτόμες ιδέες; Πόσο κοστίζει άλλωστε μία ανακαίνιση ενός κτιρίου, όπως το παλιό Εφετείο στη Σωκράτους; Ελάχιστα, μπροστά στην υπεραξία που αυτό θα δώσει αν το παραχωρήσουμε σε νέους επιχειρηματίες, προκειμένου να στεγάσουν εκεί δωρεάν ή με μικρό αντίτιμο τις start up επιχειρήσεις τους. Το ανταποδοτικό κέρδος θα είναι τεράστιο. Σε αυτή την προσπάθεια σύμμαχός μας είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός κ. Σαμαράς, που έχει βάλει πρώτη προτεραιότητα την επιχειρηματικότητα. Από την άλλη πλευρά, είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια οι πολιτικές νεολαίες έχουν τεράστια ευθύνη για την εικόνα τους. Όσες θέλουν να υπάρχουν πρέπει να αλλάξουν νοοτροπία. Έχουν τελειώσει οι εποχές του lifestyle και έχουν πεθάνει τα κλειστά γραφεία. Πλέον σημασία έχει η επαφή με τους γύρω μας και η συλλογική δράση, αν θέλουμε κάτι να αλλάξει.
Κατά τη γνώμη μου υπήρχε μια κληρονομιά από το 1974 και μετά, μία κατά βάση αριστερή ηγεμονία ιδεών και νοοτροπιών –άσχετα ποιος κυβερνούσε– κυρίαρχη μέσα σε χώρους νεολαίας. Αυτό οδήγησε στην ισοπέδωση των πάντων και ουσιαστικά τον ετεροπροσδιορισμό όσων δεν ήταν Αριστεροί, μιας και δείλιαζαν να μιλήσουν για αυτά που πίστευαν. Όμως, αυτό έσπασε. Οι φοιτητές μιλούν ελεύθερα για όσα πιστεύουν και το αποτέλεσμα φαίνεται. Εμείς, για παράδειγμα, μιλήσαμε το 2010 πρώτη φορά για κατάργηση του ασύλου και μας είπαν τρελούς. Δύο χρόνια μετά το 70% της κοινωνίας δήλωνε ξεκάθαρα υπέρ, ενώ την πρόταση υιοθετούσε προς τιμήν της η τότε υπουργός Παιδείας Α. Διαμαντοπούλου.
Τώρα επιμένουμε για ακόμα περισσότερες μεταρρυθμίσεις. Για παράδειγμα, είναι αναγκαία η ίδρυση μη κρατικών ΑΕΙ αλλά και η ουσιαστική αξιολόγηση των Πανεπιστημίων με ταυτόχρονη σύνδεση των αποτελεσμάτων της με την κρατική χρηματοδότηση που λαμβάνουν, ώστε αυτό να λειτουργήσει ως κίνητρο για καλύτερες επιδόσεις. Επίσης, επιμένουμε στην πραγματική αξιολόγηση των καθηγητών. Δεν είναι δυνατόν ένας πανεπιστημιακός να διδάσκει μόλις 12 ώρες την εβδομάδα ή κάποιος φοιτητής να παίρνει πτυχίο δίχως να έχει πατήσει σε αμφιθέατρο. Εδώ είναι όμως που η μπάλα περνάει στον υπουργό Παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλο, ο οποίος έχει τεράστια ευκαιρία για τομές. Να συνδέσει τα προγράμματα σπουδών με την αγορά εργασίας ως αντίβαρο στην ανεργία, να επιτρέψει σε εταιρείες να χρηματοδοτήσουν αναπτυξιακά προγράμματα και να απορροφήσουν επιστημονικό δυναμικό από τα ΑΕΙ.
Η κρίση, όμως, διαχέεται παντού και η αδυναμία της πολιτείας να ανταποκριθεί σε βασικές της υποχρεώσεις σε συνδυασμό με την αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος οδήγησαν τους πολίτες στην αγανάκτηση. Τα τελευταία 3 χρόνια έχουμε κλιμάκωση των κρουσμάτων βίας. Δυστυχώς από τους «Αγανακτισμένους» φτάσαμε στους χειραγωγημένους από πολιτικά κόμματα πολίτες, που πίστεψαν πως με τη βία και τους προπηλακισμούς θα έσωζαν την Ελλάδα. Στην πραγματικότητα, όμως, έκαναν το χατίρι εκείνων που έβλεπαν την απαισιοδοξία του κόσμου ως ευκαιρία για κομματικά οφέλη. Συνεπώς, η αγανάκτηση είναι κατανοητή σήμερα, αλλά η προσφυγή στη βία είναι επικίνδυνη απ’ όπου και αν προέρχεται. Και το λέω έτσι ώστε να γίνει κατανοητό πως καμία μορφή βίας δεν είναι χρήσιμη, όποιος και αν την ασκεί, σε όποιον και αν απευθύνεται. Την καταδικάζουμε είτε προέρχεται από την Αριστερά, είτε από τη Δεξιά, απ’ οπουδήποτε…
Οφείλουμε λοιπόν να βάλουμε ένα τέλος στην παρακμή. Να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να ξαναχτίσουμε τις κοινωνίες μας με βάση τις ανθρώπινες αξίες. Αλλά εδώ έχουν ευθύνη και τα κόμματα και οι βουλευτές. Πριν είναι αργά ας ενσκύψουν με σοβαρότητα στα προβλήματα, γιατί η δική μας γενιά δεν έχει άλλη υπομονή και θα «αλλάξει» όσους επιμένουν να την αντιμετωπίζουν ως θύμα.
*Άρθρο μου στην Athensvoice
