ευχαριστώ…
Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν καλά ότι δε φημίζομαι για την έξω καρδιά μου. Συνήθως είμαι ένας αγέλαστος μουντρούχος τύπος που δύσκολα εκφράζεται. Μου βγήκε όμως σήμερα να γράψω κάποια πράγματα έτσι όπως μου έρχονται στο μυαλό, στη ψυχή, χωρίς κουτάκια, αναλύσεις, πρέπει και δεν πρέπει.
Κλείνοντας ένα πολύ μεγάλο κύκλο στη ζωή μου, το πρώτο που μου έρχεται είναι η στιγμή που στο τέλος του πρώτου μου έτους στο Παν. Μακεδονίας μία φίλη μου με παρακινεί να ασχοληθώ με τη ΔΑΠ. Το αντιμετώπισα διστακτικά, καθώς επειδή έπαιζα στον Ηρακλή ποδόσφαιρο δεν είχα χρόνο για κάτι τέτοιο. Δύο μήνες μετά -όμως- μου ανακοινώνεται πως εξαιτίας ενός τραυματισμού πως πρέπει να σταματήσω το ποδόσφαιρο και από τότε δίνω όλη μου την ενέργεια στην παράταξη.
Μέσα σε όλο αυτό το ταξίδι
Είναι σίγουρο πως έκανα αρκετά λάθη και πολύ πιθανόν να αδίκησα και αρκετούς. Σε αυτούς θέλω να ζητήσω μία συγγνώμη, αλλά και ταυτόχρονα ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους αυτούς που όλα αυτά τα χρόνια ζήσαμε κάποιες στιγμές μαζί. Εύχομαι στον Σάκη Ιωαννίδη να οδηγήσει την ΟΝΝΕΔ πολύ ψηλότερα, να διορθώσει αρκετά και να αφήσει τη δική του σφραγίδα γιατί το αξίζει. Όπως αξίζει πραγματικά και ο καθένας να ζήσει αυτό το ταξίδι που ξεκινάει από τη ΜΑΚΙ, στη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και στην ΟΝΝΕΔ.
Κλείνοντας νιώθω άδειος και ταυτόχρονα γεμάτος καθώς έδωσα ότι μπορούσα ειλικρινά σε αυτήν την οργάνωση, κυρίως όμως νιώθω τυχερός, που πέρασα όλα αυτά τα χρόνια μέσα σε αυτή.
Υ.Γ. 1 Στην πρώτη μου συνέντευξη μετά την εκλογή μου είχα πει πως ήρθε η δικαίωση για μια παρέα που όλα αυτά τα χρόνια περάσαμε πολλά και είχαμε μάθει να δίνουμε μάχες με όλους. Στο τέλος αυτής της τριετίας που η παρέα, η γενιά, μεγάλωσε και άλλο, το μόνο σίγουρο είναι πως δικαιούμαστε… λίγο όνειρο ακόμα…
