Metropolis: Ενας εναλλακτικός γραμματέας
Ευχαριστώ πολύ το Θάνο Τριανταφύλλου για την ωραία κουβέντα και το πολύ όμορφο κλίμα. Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη τη συνέντευξη μου στο περιοδικό Metropolis και να αναζητήσετε το τεύχος Ιουλίου – Αυγούστου σε πολλά μέρη της Αθήνας και του Πειραιά.
“Ενας εναλλακτικός γραμματέας”
του Θάνου Τριανταφύλλου
Αυτές τις ημέρες η σύγχρονη ελληνική δημοκρατία σβήνει 40 κεράκια. Ενα από τα δύο κυρίαρχα κόμματα του σκηνικού της μεταπολίτευσης, η Νέα Δημοκρατία, κλείνει επίσης 40 χρόνια από την ίδρυσή της. Ο Ανδρέας Παπαμιμίκος, γραμματέας της, γεννήθηκε το 1979, πέντε χρόνια αργότερα από όλα αυτά. Ο νεότερος γραμματέας του παραδοσιακά φιλελεύθερου-συντηρητικού κόμματος, μας συστήνεται στο Metropolis με έναν πολύ διαφορετικό τρόπο.
Συναντηθήκαμε στην Πλατεία Προσκόπων, ανάμεσα στα νεότευκτα «στέκια» του Παγκρατίου. Δική του επιλογή. Εκεί κινείται γιατί όπως λέει: «Στο Παγκράτι αισθάνομαι πιο άνετα. Βέβαια, τελευταία έχω μπει στο “τριπάκι” να ψάχνω τις καλοκαιρινές “αυλές” της πόλης, οπότε ανακαλύπτω συνεχώς νέα μέρη. Και να σου πω την αλήθεια, θα διάλεγα να μείνω λίγο πιο πάνω, στο Μετς. Υπάρχουν δρόμοι που ο όρος “γειτονιά” συνεχίζει να έχει νόημα και αυτό είναι κάτι που με ταξιδεύει στα παιδικά μου χρόνια».
Τον είδα να φτάνει με μια μηχανή. «Λόγω δουλειάς δεν γίνεται διαφορετικά. Οταν βρέχει έχω ένα μικρό αυτοκίνητο πόλης», σημειώνει. «Γιατί δεν ήρθες με ποδήλατο ας πούμε;» τον ρωτάω, για να μου απαντήσει: «Ζούσα πολλά χρόνια στη Θεσσαλονίκη και ξέρω πως ελάχιστα πράγματα μπορούν να συγκριθούν με μία βόλτα με το ποδήλατο στην παραλία».
Ψάχνω εκείνη την ώρα να βρω ένα πρόχειρο ποδήλατο να του δώσω αλλά προλαβαίνει να μου πει πως «στην Αθήνα δεν το έχω τολμήσει γιατί σε πολλά σημεία οι υποδομές είναι ανεπαρκείς. Δηλαδή δεν θα με δεις να κάνω με το ζόρι ποδήλατο στην Πανεπιστημίου. Βεβαίως, κάποια προάστια της Αθήνας προσφέρονται για ποδηλάτη. Σου δίνουν μια καταπληκτική αίσθηση. Αυτή την αίσθηση ελευθερίας».
Στο Παγκράτι και γενικότερα στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, υπάρχουν σχεδόν 1200 εγκαταλελειμμένα κτίρια. Αναρωτιέμαι τι μπορεί να γίνει για αυτά. «Η αναπαλαίωση των κτιρίων αποτελεί ένα στοίχημα για να εμπλακούν τα πιο ανήσυχα και δημιουργικά πνεύματα της πόλης. Εικαστικά, street art, graffiti, φωτογραφία κλπ. μπορούν να ομορφύνουν αρκετές γωνιές και ταυτόχρονα να περάσουν σημαντικά μηνύματα», σημειώνει.
Μόλις τον ειρωνεύομαι που μετατρέπει αυτόματα την Αθήνα σε Βαρκελώνη ή Βερολίνο με ένα κλικ, με διακόπτει με ύφος: «Μερικές πράσινες “πινελιές” χρειάζονται για να σπάσει αυτό το αποπνικτικό “γκρι’. Ο δήμος σε συνεργασία με τις τοπικές κοινωνίες μπορούν να δημιουργήσουν εναλλακτικές χρήσεις… Από πάρκα πολιτισμού και κατοικίδιων, μέχρι χώρους εκγύμνασης, κατάλληλους ακόμα και για άτομα με ειδικές ανάγκες. Σε κάθε περίπτωση, όλα μπορούν να γίνουν εμπλέκοντας τις ανεξάρτητες ομάδες και τους ενεργούς πολίτες από όλες τις γειτονιές».
Ενεργοί πολίτες, γειτονιές, εναλλακτικές χρήσεις. Τώρα σκέφτομαι τι να περιμένεις από κάποιον που ποστάρει στο Facebook Μποφίλιου και Τρύπες. Αλήθεια, τι λένε οι φίλοι του για όλα αυτά; Μήπως τον πηγαίνουν στον Κιάμο για αποτoξίνωση; «Με τον Αγγελάκα μεγάλωσα, αλλά ναι, είναι αλήθεια πως γουστάρω τη φωνή και τους στίχους που τραγουδά η Νατάσα Μποφίλιου. Η σχέση μου με τη μουσική είναι πολύ δυνατή. Ακούω καθημερινά στο αμάξι και στο γραφείο κυρίως ροκ και έντεχνη. Πιστεύω, άλλωστε, πως η μουσική που ακούει κανείς διαμορφώνει και τον χαρακτήρα του. Τώρα, αν έχουν δίκιο οι φίλοι μου που λένε ότι όλα αυτά τα “καταθλιπτικά” που ακούω με έκαναν “μουντρούχο’, είναι άλλο θέμα», λέει και γελά.
Το ντύσιμό του θυμίζει Μαραβέγια. Οπως και οι λέξεις του. Λίγες και απλές. «Δεν μπορώ τη σοβαροφάνεια και το “δήθεν’. Επίσης, να σου πω την αλήθεια, οι ταμπέλες “μοιάζεις με τον ένα η τον άλλο” με χαλάνε λιγάκι. Επιλέγω να ντύνομαι όπως με εκφράζει καλύτερα. Πάντως, κατά σύμπτωση η τελευταία συναυλία που πήγα ήταν του Κωστή Μαραβέγια».
Φαντάζομαι πως κανείς δεν ονειρεύεται από μικρός να γίνει γραμματέας ενός κόμματος. Από μικρός ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής Επαιξε μάλιστα επαγγελματικά ένα διάστημα, φτάνοντας μέχρι την Εθνική Νέων. «Αν ισχύει αυτό που λένε, πως η πρώτη αγάπη είναι και παντοτινή, τότε δεν αποκλείεται μια μέρα να την ξανασυναντήσω. Εντάξει, δεν θα γίνω ποδοσφαιριστής σε τέτοια ηλικία… ίσως από άλλη θέση», αποκρίνεται. Τη θέση του προπονητή, θα έλεγα εγώ. Περίπου αυτό είναι στη Νέα Δημοκρατία.
Σε κάθε περίπτωση, ως γραμματέας ενός παραδοσιακά συντηρητικού ακροατηρίου έχει ταράξει τα νερά με απόψεις ανατρεπτικές, όπως αυτή που είχε πάρει υπέρ του συμφώνου συμβίωσης των ομοφυλοφίλων. Αν και ο ίδιος αναγνωρίζει την απόσταση μεταξύ θεωρίας και πράξης, σημειώνει πως «υπάρχει και αυτή η πλευρά της ΝΔ. Η κοινωνία αλλάζει, λαμβάνει σύγχρονα ερεθίσματα και είναι λογικό να προκρίνονται πλέον και πιο προοδευτικές απόψεις».
Μιλώντας για την κοινωνία και τα προβλήματά της, συμφωνούμε πως ο κόσμος και ιδίως η νέα γενιά, θέλει να χαλαρώσει λίγο. Δεν μπαίνει στη λογική των διλημμάτων, όπως παλιά. Γι’ αυτό στρέφεται εύκολα σε νέα πολιτικά κόμματα, όπως για παράδειγμα το Ποτάμι, που το μειονέκτημά του είναι πως δεν εκφράζει κάτι συγκεκριμένο. Αυτό είναι βέβαια και το πλεονέκτημά του. Βρήκα την τοποθέτησή του εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, μια και μου υπογράμμισε τη σημασία των διαφορετικών ιδεολογικών ρευμάτων και τάσεων μέσα σε σύγχρονους πολιτικούς οργανισμούς, ανοικτούς στους πολίτες.
Από το 2010 που ως επικεφαλής της νεολαίας της ΝΔ είχε ως προτεραιότητα την ανάδειξη των startups. Επηρεασμένος από τη μόδα των καιρών ή από την προοπτική τους, θα το δείξει η συνέπειά του. Το μεγαλύτερο κέρδος σύμφωνα με τον ίδιο είναι πάνω από όλα «η γενικότερη κουλτούρα που έφεραν οι startups στην κοινωνία».
Η κουλτούρα της απαξίωσης όντως πρέπει να αλλάξει. Για παράδειγμα δεν έχει γίνει κάτι σπουδαίο για την αξιοποίηση των Ολυμπιακών Ακινήτων. Ο Ανδρέας Παπαμιμίκος καταθέτει τρεις προτάσεις. Ακούγονται φιλόδοξες και μοντέρνες. Τις κωδικοποιώ ως εξής: Πρώτον, παραχώρηση σε ιδιώτες για συνεκμετάλλευση. Το κράτος αποδείχθηκε αδύναμο να σηκώσει τέτοιο βάρος μόνο του. Δεύτερον, δημιουργία incubator και accelerator centres, όπου αυτό είναι εφικτό, για την τόνωση της νεανικής επιχειρηματικότητας. Τέλος, άνοιγμα των εγκαταστάσεων στο κοινό. Το μεγαλύτερο μήνυμα των Αγώνων ήταν η επιστροφή των ανθρώπων στις αξίες του αθλητισμού. Ανοιγμα λοιπόν κάποιων εγκαταστάσεων και ελεύθερη πρόσβαση σε όλους.
Η συζήτηση άρχισε να βαραίνει και ζήτησα να μου πει κάτι για το οποίο είπε «Ανδρέα, αυτό δε θα το κάνεις ποτέ». «Bunjee jumping γιατί έχω υψοφοβία», μου απαντά ανάμεσα σε γέλια. Στα σοβαρά τώρα: «Δεν θα πουλήσω ποτέ τους φίλους μου». Τον ρωτάω επίσης τι θα προτιμούσε να είναι, χίπστερ στην πλατεία Αγίας Ειρήνης ή σκειτάς στο Γκάζι. «Δεν τα πάω καλά με τα στερεότυπα. Αν έπρεπε οπωσδήποτε να περιγράψω τον εαυτό μου, όμως, πες ότι είμαι ένας εναλλακτικός τύπος που δε φοβάται τις προκλήσεις», καταλήγει.
Τέλος, του ζητάω να μου πει πού θα πάει για διακοπές, περιμένοντας να ακούσω ως sos τη Χαλκιδική και ως αουτσάιντερ κάποιο νησί των Κυκλάδων. Δεν πέσανε τα sos. «Δεν έχω κανονίσει τίποτα ακόμα, το σίγουρο είναι πως θα πάω στη Ρεντίνα, ένα χωριό των Αγράφων στα 1.000 μέτρα υψόμετρο. Με ηρεμεί απόλυτα αυτός ο τόπος», μου λέει με νόημα. Η βόλτα μας στο Παγκράτι κατέληξε εκεί που ξεκίνησε. Πλατεία Προσκόπων. Στο Αερόστατο.»
