Οι σύγχρονες προκλήσεις της Κεντροδεξιάς
Δε χωράει καμία αμφιβολία πως η κρίση που έζησε η χώρα, έκλεισε οριστικά ένα κεφάλαιο στο βιβλίο «ελληνικά πολιτικά κόμματα», όπως το είχαμε γνωρίσει. Ο πολιτικός χώρος, που κυριαρχικά εκφράζει η Νέα Δημοκρατία για δεκαετίες, αναζητεί την ταυτότητα του, εισερχόμενος σε μία νέα, αχαρτογράφητη περίοδο. Μια περίοδο στην οποία ο πολιτικός μας οργανισμός υποχρεούται να αναγεννηθεί σε κάτι νέο, οργανωτικά μοντέρνο και ιδεολογικά ελκυστικό.
Οι μνημονιακές φορτίσεις και τα ρήγματα που δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια, αποδεικνύονται βαθιά. Η ανάγκη για σταθερότητα στη χώρα, στένεψε σημαντικά το κοστούμι του πλουραλισμού και της πολυφωνίας, αναγκάζοντας τα κυβερνητικά κόμματα να αναπτύξουν στεγανά. Αυτό πρόσκαιρα μπορεί να αποδείχθηκε χρήσιμο λόγω της αναγκαιότητας για κυβερνητική συνοχή, όμως μεσοπρόθεσμα αποδεικνύεται πολιτικά αδιέξοδο.
Πολλοί εστιάζουν την επόμενη ημέρα στα πρόσωπα ή την κατεύθυνση που οφείλουμε να ακολουθήσουμε. Νομίζω όμως, ότι το διακύβευμα είναι μεγαλύτερο. Η Νέα Δημοκρατία, ιστορικά, είναι Παράταξη που καλύπτει όλο το εύρος του συντηρητικού και φιλελεύθερου χώρου. Για δεκαετίες βασίστηκε σε αξίες που δοκιμάστηκαν τα τελευταία χρόνια, όπως η πίστη στους θεσμούς, η ευρωπαϊκή προοπτική και οι παραδόσεις της αστικής Δημοκρατίας, πετυχαίνοντας να συγκεράσει επιμέρους ατομικές ή συλλογικές αντιλήψεις και να εκφράσει μεγάλη μερίδα των πολιτών.
Μπροστά της λοιπόν σήμερα, έχει μια ξεκάθαρη πρόκληση. Σε μια εποχή αποϊδεολογικοποίησης, να δημιουργήσει τις συνθήκες, προκειμένου να υπάρξει μια ευρεία ιδεολογική συμμαχία στο εσωτερικό της, η οποία θα έχει στόχο τη βελτίωση της ζωής του πολίτη μέσα από φιλελεύθερες πολιτικές, πατριωτικές θέσεις και ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις. Μια πρόκληση, να καταστεί εκ νέου «αυτόφωτη» Παράταξη, δίχως ετεροπροσδιορισμούς στο πολιτικό σκηνικό. Προσφέροντας έδαφος σε όλα τα «λουλούδια» του συντηρητικού και του φιλελεύθερου χώρου να ανθίσουν, υπό μια κοινή καταστατική συνισταμένη.
Σχηματικά αν θέλετε, φαντάζομαι τη «Νέα Δημοκρατία του αύριο» ως ένα πυρήνα αρχών και προσώπων, συνδεδεμένο με τάσεις και πολιτικές κινήσεις,που θα παράγει καθαρές πολιτικές θέσεις. Κι’ αν κάποτε ορισμένοι θεωρούσαν πως η εξουσία αποτελεί την ισχυρότερη συγκολλητική ουσία της πολυφωνίας, σήμερα οφείλουμε να αποδώσουμε αυτό το ρόλο στην εσωκομματική δημοκρατία. Όσο μεγαλύτερη είναι η νομιμοποίηση της κεντρικής απόφασης από τα θεσμικά όργανα, τόσο ισχυρότεροι είναι οι δεσμοί που αναπτύσσονται μέσα σε ένα πολιτικό οργανισμό. Ο εσωκομματικός σεβασμός που σφυρηλατείται, είναι το σημαντικότερο κέρδος σε μια εποχή που η μετριότητα, οι κραυγές και η ισοπέδωση κυριαρχούν στην πολιτική.
Είναι χρέος μας, να συναντήσουμε ξανά την κοινωνία, μέσα από ένα πολιτικό οργανισμό βασισμένο στη λογοδοσία και τη σύνθεση, όπου ο ηγέτης δε θα μπορεί να στοχοποιείται ως το μόνο πρόβλημα. Έναν οργανισμό με θεμελιώδη νοοτροπία έκφρασης των ανθρώπων της παραγωγής, της δημιουργίας και της λογικής. Με οργάνωση ανάλογη του ιδεολογικού και πολιτικού μας προσανατολισμού και όχι μέσα από ξεπερασμένες δομές, για τη διατήρηση των οποίων έχουμε όλοι ευθύνη τα προηγούμενα χρόνια. Με πολιτικό πρόγραμμα, που θα αποτυπώνει την ιδεολογική μας φυσιογνωμία και θα αποτελεί τη βάση οποιασδήποτε στρατηγικής και όχι το αντίστροφο. Με την ιδιωτική οικονομία, τα σύγχρονα ανθρώπινα δικαιώματα και το μικρό, ευέλικτο κράτος στην προμετωπίδα των θέσεων μας.
Η εποχή που βιώνουμε, είναι αδιαμφισβήτητα κομβική. Στη βάση συντελούνται τεκτονικές αλλαγές, που αν αγνοήσουμε, κινδυνεύουμε στο τέλος να έχουμε πολλούς στρατηγούς αλλά ελάχιστους στρατιώτες. Οφείλουμε συνεπώς να ανοιχτούμε και να εμπνεύσουμε, μέσα από ένα νέο, πιο χαλαρό κοστούμι. Ολοκαίνουργιο. Με νέους κανόνες, θεσμούς και ρητορική. Με την έννοια της Ελευθερίας να διαπνέει κάθε δομή και ισότιμα κατανεμημένη φωνή σε όλες τις «τάσεις», στο πλαίσιο της πολιτικής ζύμωσης εντός ενός ενιαίου σχηματισμού.
Οφείλουμε με απλά λόγια να ενώσουμε ξανά όλα τα κομμάτια. Να καταστούμε και πάλι ένας πλουραλιστικός πολιτικός οργανισμός. Αυθεντικό προϊόν των σημερινών ζυμώσεων της κοινωνίας και των ρευμάτων που διαμορφώνονται, ως συνέπεια των τεράστιων αλλαγών στην καθημερινότητα. Που δε θα καλύπτεται από τον όρο «κόμμα», αλλά θα είναι στην ουσία Παράταξη και Κυψέλη ιδεών για μια παραγωγική Ελλάδα.
* Άρθρο μου στην εφημερίδα Καθημερινή, 04.03.2015
